Nebojša Šofranac

Filter polufinala: Engleska i Španija konačno u raju

Najvažnija selekcija u svim evropskim kupovima po običaju je bila u četvrtfinalu, tada su najepohalnije utakmice koje razdvaju dobro od odličnog, ordinarno od istorijskog. I zaista, desile su se drame i puno toga istorijskog. Za početak, dobili smo i broj timova po zemljama za narednu Ligu Šampiona.

Sve je gotovo, nakon šokantnog ispadanja Lacija od ekipa Bodea, nakon pravog okeana napada i propuštenih šansi na sinoć krcatom Olimpiku Italija više ne može stići Španiju i ostaće na četiri tima u idućoj LŠ. U Laciju su znali i za tu matematiku, da su prošli mogli su uraditi velike stvari protiv Totenhema, dok bi Fiorentina protiv Betisa i Inter protiv Barse rješavali u direktnim duelima i bilo bi čak vrlo otvoreno između ove dvije zemlje za tog petog predstavnika. Ali Lacio je promašio mnogo tokom svih 90 minuta, onda u 92.minutu čudom preživio zicer za 1:1, pa opet čudom došao do 2:0, u produžecima i do 3:0 i novih šansi, ali ipak ispao.

Bode je bio daleko bolji u prvom meču na svojoj zaleđenoj sintetici, kao toliko puta letjeli terenom, samo što Lacio za razliku od Zvezde ljetos nije mogao ni do gola i zato na kraju nesrećno ispao. Hauge, Saltnes, Bjorkan i drugovi napravili su istoriju, postali su prvi norveški tim u nekom evropskom polufinalu, nešto nezamislivo, istina Rozenborg je dolazio 1997. do četvrtfinala Lige Šampiona sa Juventusom, ali tada je samo šampion učestvovao, bilo je ipak puno lakše. I pritom je Bode to napravio u Ligi Evrope, ne u Ligi Konferencije gdje se probio švedski Đurgarden, već u vrlo jakom takmičenju gdje su već eliminisani timovi poput Rome, Porta, Liona, Sosijedada, a oni su izbacili prvi tim grupne faze Lacio i šampiona Lige Konferencije Olimpijakos.

Nakon što su ispali od Zvezde pred vratima bogate Lige Šampiona napravili su čudo, osigurali mjesto u plej ofu LŠ krajem avgusta (čudom iščupali titulu Branu u decembru) a sad bi čak osvajanjem pehara mogli direktno u LŠ i osloboditi baš Zvezdi mjesto u plej ofu. Jer biće na mukama i Totenhem na njihovoj sintetici, vrlo kvalitetna ali i nestvarno labilna ekipa.

Ta norveška istorija donijela je znači promjene na mapi. Italija već uveliko nije bila u situaciji da ponovi dvije sjajne sezone, prošle kad je bila zemlja broj 1 ispred Njemačke, i pretprošle kad je imala finaliste u sva tri takmičenja, ali ipak je do sinoć imala slamku. Prošle godine su Italija i Njemačka zavrijedile pet timova u prvoj Super Ligi Šampiona, dok su Englezi doživjeli debakl, a Španiji nije bila dovoljna ni kruna Real Madrida, jer dijeli se sa sedam, učinkom svih sedam timova. Sada potpuni obrt, Engleska i Španija, koje već ogroman niz godina i slove kao dvije najjače lige na svijetu i vode po globalnom renkingu (presjek na pet godina, ali ovdje se određuje samo po posljednjoj sezoni) sada su došle na svoje i sinoć je to proslavljeno posebno u Španiji.

Sada, sedam kola prije kraja Betis i Viljareal znaju sigurno da to peto mjesto vodi u LŠ i da mogu da se bore za njega, a posebno je bitno u Engleskoj gdje je lansirani Njukasl sada treći, Notingem i dalje četvrti, Siti na petom mjestu koje vodi, a samo bod iza njega izuzetno snažna Aston Vila i Čelsi tako da će trka biti nevjerovatna. Isto tako, u Italiji sada znaju da je 4.mjesto posljednja slamka, sada ga drži Juventus, ali Bolonja je samo korak iza Lacio na tri boda, potom odmah i Roma, pa Fiorentina, Milan, suženi horizont. I ne samo to, Italije je prošle godine mogla da napiše istoriju, da bude prva zemlja ikad sa šest timova u LŠ (čak i u starom sistemu Španija je više puta imala pet, i Engleska 2005. mada Liverpul tada kao predstavnik UEFA).

Kad je Atalanta osvojila blistavo Ligu Evrope u Dablinu bilo je dovoljno da samo ne pobijedi Torino i sklizne na petom mjesto u prvenstvu, čime bi Romi omogućila da bude šesti italijanski predstavnik. Ali Gasp nije htio da čuje, razbili su Torino i zalupili Romi vrata, pomogavši u toj piramidi Benfiki. Sada tu priliku ima Španija, ako Bilbao osvoji Ligu Evrope, ako eliminiše sada Mančester u polufinalu kao što su to legendarno uradili 2012. protiv posljednjeg velikog Mančestera Fergusona i onda osvoje kući protiv Totenhema. Ali potrebno je i da Bilbao sklizne na peto mjesto, a oni čitave sezone drže čvrsto četvrto. Dakle, treba da ih pređe bar Viljareal koji ima šest bodova manje, ne mora i šesti Betis, bitno je da nisu u top 4, onda bi išli kao osvajači LE, a otvorili bi vrata i šestom Betisu.

Još veću priliku ima Engleska, tamo su Mančester i Totenhem na čak 13 i 14.mjestu, odavno van Lige Šampiona, a oboje u polufinalu LE! Ako neko od njih osvoji automatski će postati šesti tim u LŠ, ali treba zaustaviti ovako jak Bilbao. Engleska čak ima i dalje teoriju za sedam timova u LŠ, mada je bila znatno jača sa hrabrom Aston Vilom u konkurenciji, koja je stavila na tantalove muke taj leteći PSŽ. Sada je potrebno da Arsenal sklizne sa drugog na bar peto mjesto, da ga preskoči ovaj talas timova koji se bore (Njukasl, Notingem, Siti), a da pritom postanu šampioni Evrope. Vrlo teško, jer Arsenal i ako prođe PSŽ moraće prije finala u Minhenu da se osigura plasmanom u top 5 u Engleskoj, a sada ima četiri boda više od trećeg Njukasla, čak osam više od petog Sitija. Skoro nemoguce sedam, ali ovo za šest je opipljivo.

Posebno poglavlje je Mančester, taj velikan koji je punih 12 godina u paklu, tačno od dana kad je otišao Ferguson. Ulaganja su veliki, roster bogat, ali sinoć su nakon 2:0, prečke Bruna i velikih šansi Garnaća za 3:0, došli na milimetar od najgore sezone u istoriji. Ulazak velikog belgijskog talenta Fofane ih je skroz poremetio, pa su i sa igračem više gubili 2:4 do 116.minuta od Liona, ispali iz svega, sa najgorim prvenstvom u istoriji kluba, spremao se smak svijeta na teatru snova. A pretvorilo se u san, u magiju iz vremena Fergija koji je bio u loži, tri gola kao u košarci, trans 5:4, pobjeda tipa 1999. protiv Bajerna ili iste godine protiv Liverpula, ili duplo 4:3 protiv Njukasla 1996. i 1997, ili toliko viđenih na ovom stadionu koji je po tome bio čak slavniji od Bernabeua. Umjesto smaka svijeta sada veliki san, jer mogu osvojiti prestižan pehar a nagrada bi bila čak Liga Šampiona! Bilbao igra puno bolje, ali u Mančesteru su Garnaćo, Hojlund, Bruno, Maino, Zirkze, Kazemiro, Dalo, Ugarte, Dorgu i mnogi igrači plaćeni za velika djela, samo što misteriozno ne ide, čak ni sa Amorimom. Ali sad će biti epsko polufinale.

Slično je sa Totenhemom, nije toliko slavna istorija, ali ovaj roster je bomba, prošle godine su igrali odlično, ove nadrealne oscilacije. Imaju Pedra Pora koji je već prvi desni bek Španije, štopera šampiona svijeta Kutija Romera, prema naprijed ludilo, Kuluševskog koji je nevjerovatan, Sona, Brenana Džonsona, Solankija, doveli su mu bili i alternativu Vernera, a potom i Tela iz Bajerna, vratio se i Ričarlison, tu je i fantazista Medison, prava bomba u napadu. Prošli su Ajntraht i sada preko Bodea vide San Mamés. Ova dva posrnula giganta bacaju sve na LE, a da sve novajlije u ligi Ipsvič, Lester i Sautempton nisu ovoliko potonuli borili bi se za opstanak.

Fiorentina i Betis se još bore čak za Ligu Šampiona, pogotovo Betis, ali priuštiće strašno polufinale LK, dva prekrasna meča sa toliko klasnih igrača, a u finalu napasti Čelsi, itekako sa opcijama da se uzme pehar, Fiorentini je treći pokušaj zaredom. U Ligi Šampiona je sve poznato, tu su tri tima koja igraju atomski fudbal sa evropskim standardima, odbrana veoma visoko u liniji, presing i ogroman posjed, brzina i napadi u talasima, po tome su vrlo slični Barsa, PSŽ i Arsenal, samo što je Barsa ekstremna sa linijom na centru terena i hazarderskim posjedom oslanjajući se na mladost i klasu Pedrija, Gavija, Kubarsija, Ferana, Olma i pogotovo fantastičnog Jamala. Za razliku od njih Inter igra potpuno drugačije, slično kao 2010, niski blok, tri defanzivne linije, brza prenosna lopta i kontranapadi, uz ogroman akcenat na prekide. Sve ono što se smatra postulatima fudbala iz prošlog vijeka.

U dvomeču sa Bajernom ispratila ih je i bizarna sreća, prvo da ne bude uopšte igrača poput Musjale i Dejvisa koji prave razliku ili Upamekanoa makar za kornere iz kojih su dali oba gola u revanšu, ukupno osam povrijeđenih u Bajernu. Ali i da Kejn u Minhenu promaši šanse bolje od penala u prvom, da prežive totalnu ofanzivu u drugom i prime samo gol, a u revanšu kod kuće budu opet onako nadigrani i do posljednjeg daha pod pritiskom i kanonadom, sa ćetiri šanse samo u nadoknadi vremena. Kompani je uspio dobiti sredinu i nametnuti se tehnički, ali ako već nije imao najboljeg igrača Musjalu prekasno se sjetio Gnabrija i Komana koji jedan na jedan dominiraju pa i Gereira, previše je držao Milera i Stanišića.

Ono što je bilo upečatljivo je fizička potrošnja Intera, već se vidjelo protiv Milana i Parme, ali ovaj meč su okončali jedva na nogama, Inzagi je morao da zamijeni čitav svoj kičmeni stub, izašao je i kapiten Lautaro, i Bastoni i to zbog grčeva, i Čalhanoglu i Dimarko koji je u krizi i Kejn ga je lako matirao. Pitanje je sa takvim fizičkim statusom kako već preksjutra u Bolonji koja igra najjači presing u Italiji, to je ono što Napoli čeka, onda već u srijedu u revanšu sa Milanom koji sve baca na kup, pa idućeg vikenda protiv Rome koja će doći sa 17 mečeva bez poraza, pa 30.aprila u polufinalu u Barseloni, sa revanšom koji je samo šest dana kasnije na San Siru. To je sad veliki čvor sezone, nema skrivanja jer ovo su nokaut mečevi jedan za drugim gdje vise trofeji, a u dvomeču sa Barsom je sudar dva prava antipoda fudbalske igre i ideologije, baš kao 2010, mada razlika u klasi nije tako velika u korist Barse kao tada, iz više razloga.

Barsa opet ima svoj raspored koji je dobar, već sjutra kući sa Seltom, pa u utorak opet kući sa Majorkom, onda iduće subote finale kupa sa uzdrmanim Realom u Sevilji, pa onda dočekuje Inter, a izmedju ta dva brza meča sa njima imaju najlakše moguće gostovanje Valjadolidu, dok će nakon San Sira imati El Klasiko 10.maja kući sa Realom, ali možda čak riješe titulu i prije tog derbija. Puno toga im ide na ruku, mogli bi tog 10.maja imati već tri domaća trofeja u džepu i čekati finale LŠ 31.maja.

A u njemu Arsenal ili PSŽ? 1.oktobra je dobio Arsenal kući 2:0, bio je odličan mec, ali i tada konfuzni PSŽ je stvorio puno šansi u Londonu, vidjele se konture onoga što je Luis Enrike želio nakon odlaska Mbapea. To je ekipa koja sada ima četiri najbrža igrača u Evropi (Nunjo Mendes, Hakimi, Barkola, Dembele), ali je toliko funkcionalna i kameleonska, oslanja se i na klasu Kvarackelije i Duea, kao i na tehniku i racio Ruiza i Vitinje, jednako kao na probojnost napadača, sa kampanjom u Francuskoj da Dembele bude Zlatna lopta i da je duplo bolji od Mbapea! Otkad je otišao Mbape to refren L'Ekipa, od Nove godine pritisak enorman, da PSŽ prvi put bude prvak Evrope i Dembele Zlatna lopta. Dao je puno golova i zaista je strašno opasan, ali pitanje je li taj profil. Ako osvoje teško će biti spriječiti to za 2025.godinu. Sanja se finale sa Barsom, od 2013.godine odigrali su toliko epskih mečeva i ratovali na svim poljima, u ovom momentu bilo bi finale snova, ali prvo moraju izgurati dva paklena meča sa Arsenalom, počev od 29.aprila na Emirejtsu. Luis Enrike je prošle godine tvrdio da je on pravi sljedbenik Gvardiole a ne Ćavi, iako je ovaj tada vodio Barsu, i to je nekako dokazao u četvrtfinalu, i pored poraza kući 2:3, slavio je u Barseloni 1:4. On je sa Barsom osvojio i tripletu 2015, i sada pokušava isto sa PSŽ, ali dolazi mu Arteta, bivsi pomoćnik Gvardiole i još jedan direktni sljedbenik te filozofije.

Zato će zaista sve da pršti, a sa Flikom koji je na "mjestu zločina" u samoj Barseloni još apgrejdovao ideologiju Mihelsa, Krojfa i Gvardiole možemo reći da takav fudbal pobjedjuje i da ćemo ga gledati do kraja. Za razliku od prošle sezone kad je u revanšu Siti-Real prošao ultra bunker Anćelotija i time ispisana presuda. Projekat Reala sada je drastično srušen i Anćeloti će otići za mjesec dana, vrlo vjerovatno u Brazil, a fudbalska avangarda dolazi ponovo na vlast kao 2023. Sa četiri tima iz četiri različite zemlje, kao što je nekad moralo biti u Kupu Šampiona. U posljednjih 15 godina to se desilo samo 2018. kada su polufinala bila Liverpul-Roma i Real-Bajern, jer uvijek bi tu bila ili dva španska tima (Real i Atletiko, Real i Barsa) ili dva njemačka, dva engleska, čak slučaj Milan i Inter pretprošle godine, ali evo sada Barsa-Inter i Arsenal-PSŽ.

Samo fali njemački predstavnik, eto morali su Bajern i Leverkuzen igrati međusobno u osmini, a potom je Bajern nesrećno eliminisan. I ne fale samo u LŠ, fale svugdje, nema uopšte više Njemaca u Evropi. Među 12 timova koji su ostali čak četiri je iz Engleske, tri iz Španije i svi pucaju pravo na pehare, dva iz Italije, po jedan iz Francuske, Švedske i Norveške, baš zanimljivo.

Na kraju samo kratko o novoj formuli. Pokazala se fenomenalnom, toliko više utakmica i zarade, a toliko više važnih mečeva i bitka do kraja za top 8, za top 24. Dva totalna favorita uoči sezone Siti i Real su bili sve vrijeme strašni nisko na mega tabeli, sreli se već u šesnaestini finala i sad su uveliko eliminisani, a ispao je i tim broj 1 iz prve faze Liverpul, i to kako od PSŽ-a. Tog istog PSŽ-a koji je nakon poraza od Arsenala i kući od odličnog Atletiko Madrida, remija sa PSV-om pao na 26.mjesto i kad je u januarskom pretposljednjem kolu gubio 0:2 od Sitija u 60.minutu bio je matematički eliminisan! Van top 24. Okrenuli su furiozno na 4:2, iskoristili novi pad tima Gvardiole, onda dobili u Štutgartu 1:4 i izvukli se, a pogledajte gdje su sada, veliki kandidati za titulu. Pravi ruski rulet bila je ova sezona i ova formula, a sve se definisalo po zaslugama, po bodovima osvojenim na terenu, uključujući i vrtoglavi žrijeb 29.avgusta i onaj klasični teniski 21.februara. Sad se više niko i ne sjeća što bješe Super Liga i svi sanjaju i čekaju drugo izdanje ovakve Lige Šampiona! UEFA je pronašla put.