Luka Vlaisavljević

Priča o Arniju Frederiksbergu – kako je dostavljač zamrznutih pica zaledio "hrabre sokole"

Farska Ostrva, mjesto gdje se vjetar i more sudaraju i nikad ne miruju, fudbal se ne igra zbog slave. Igra se iz tvrdog inata, ljubavi i onog osjećaja zajedništva koji često zaboravljamo.

Nema ni travnatih površina nego se igra na vještačkim podlogama. I baš tu okruženi maglom i morem, razvija se jedna fudbalska priča, koju nosi generacja koja je uspjela da na ostrva koja broje tek nešto preko 50.000 stanovnika donese svjetlost reflektora evropskih fudbalskih takmičenja.

Klaksvik nije nepoznato ime, barem ne nama u Crnoj Gori, i dalje pamtimo njihov dvomeč sa Sutjeskom i prolazak dalje u sezoni 2022/2023, a samo godinu dana kasnije popularni "KI" će doći do grupne faze Lige konferencija.

Naravno ako gledamo duele Farana i nas na klupskom nivou, vidjećemo da je OFK Titograd položio oružje u duelu Toršvanom, a i dalje "peče" pod Goricom sjećanje na duel HB-a i Budućnosti koji je farski klub dobio ukupnim rezultatom 6:0.

Nego nije ovo priča o našem klupskom fudbalu, već o momku koji je zasijao prije par dana u duelu sa našom reprezentacijom, koji je u trijumfu Farana 4:0, tri puta asistirao i postigao jedan gol, koji nikad nije igrao van ostrva, koji ima 33 godine - ovo je priča o Arniju Frederiksbergu.

Rođen prije 33 godine u Saltangariju, seocetu od jedva hiljadu stanovnika, čiji su najpoznatiji žitelji upravo fudbaleri otac i sin Jens i Petur Knudsen, Justinijus Hensen i Arni, čija priča je postala viralna ovih dana, upravo zbog utakmice sa Crnom Gorom.

Frederiksberg nije tipičan protagonista.

Nema tetovaže koje vrište, niti frizuru koja privlači poglede.

Njegova privlačnost leži u nečem mnogo dubljem: tihoj, ali neumoljivoj posvećenosti zanatu, izbrušenoj na terenima gdle se igra sa loptom često bori protiv vremenskih nepogoda. On je otjelotvorenje onoga što znači biti farski fudbaler – borben, skroman i iznenađujuće tehnički potkovan. Njegov put je priča o čovjeku koji je, čak i kada nije bio na terenu, gurao naprijed, razbijajući predrasude o fudbalerima sa malih ostrva.

Dok su njegovi vršnjaci u inostranstvu trenirali u modernim centrima, on je radio običan posao. U ranim dvadesetim dostavljao je zamrznute pice po Klaksvíku.

Ta svakodnevna rutina, bila je daleko od glamura evropskog fudbala, ali je na neki način bila ključna za formiranje njegovog karaktera.

Ta etika rada, ukorijenjena u surovim realnostima života na arhipelagu, pretočila se u njegov stil igre. Frederiksberg je prefinjen vezista, sa izuzetnim pregledom igre, sposobnošću da diktira tempo i preciznim pasovima.

Mozak iza napada, igrač koji ne mora da bude u centru pažnje da bi bio najvažniji.

On je taj koji otvara prostor, šalje dijagonalne lopte i, kada je potrebno, postiže ključne golove.

​Simbol Klaksvikove evropske bajke.

Dok su se evropski fudbalski giganti borili za milione, Klaksvik je, sa Frederiksbergom kao arhitektom na terenu, ispisivao bajku koja je šokirala kontinent.

Njegovi golovi i asistencije nisu bili samo brojevi; bili su udarci četkicom po platnu, stvarajući umjetnička dela koja su iznenadila fudbalsku javnost, a natjerala Evropu da se zapita "ko je ovaj momak?"

Šest golova na tom putu ka grupnoj fazi Lige konferencija, gdje su padali redom Ferencvaroš, Haken, ispali su su od Moldea u trećem kolu, nakon produžetaka, a za ulaz u Ligu Evrope se ispriječio Šerif iz Moldavije.

Grupna faza LK, remi sa jakim Lilom i pobjeda nad Olimpijom iz Ljubljane 3:0, za isapdanje iz grupne faze, ali sa uzdignutom glavom.

Frederiksberg je bio taj koji je, sa kapitenskom trakom oko ruke, vodio svoje saigrače kroz te nezaboravne večeri.

A onda se proslavio protiv nas. Tri asistencije, gol iz penala, utakmica u kojoj smo imali ulogu favorita, ali smo na kraju doživjeli novo otriježnjenje.

Frederiksberg ima 33 godine, cijelu karijeru je proveo u domovini prvo u Runaviku, pa u Toršvanu, da bu od 2021. se preselio u Klaksvik. Tu će i završiti karijeru.

Napredovao je i na svom poslu, nije više dostavljač, postao je menadžer picerije, ali se zna da je jedino sveto vrijeme ono kada je trening njegovog tima.

Između dostava, kiše i vjetra, rađao se karakter koji će kasnije postati fudbalsko lice nacije.

Farska ostrva su možda samo tačka na mapi, ali te večeri protiv nas, po nevjerovatnom pljusku, vjetru, cijeli Evropa je vidjela njihovo more, njihov vjetar, i jednog čovjeka koji je sve to pretvorio u fudbal.

Jedna lijepa fudbalska priča, u kojoj smo mi nažalost bili akteri sa druge strane terena.